The revolution will not be televised...

You feel that vibe in the air!!! Thats right people change is going to happen!!! The Revolution Will Not Be Televised .




You will not be able to stay home, brother.
You will not be able to plug in, turn on and cop out.
You will not be able to lose yourself on skag and skip,
Skip out for beer during commercials,
Because the revolution will not be televised.
The revolution will not be televised.
The revolution will not be brought to you by Xerox
In 4 parts without commercial interruptions.
The revolution will not show you pictures of Nixon
blowing a bugle and leading a charge by John
Mitchell, General Abrams and Spiro Agnew to eat
hog maws confiscated from a Harlem sanctuary.
The revolution will not be televised.
The revolution will not be brought to you by the
Schaefer Award Theatre and will not star Natalie
Woods and Steve McQueen or Bullwinkle and Julia.
The revolution will not give your mouth sex appeal.
The revolution will not get rid of the nubs.
The revolution will not make you look five pounds
thinner, because the revolution will not be televised, Brother.
There will be no pictures of you and Willie May
pushing that shopping cart down the block on the dead run,
or trying to slide that color television into a stolen ambulance.
NBC will not be able predict the winner at 8:32
or report from 29 districts.
The revolution will not be televised.
There will be no pictures of pigs shooting down
brothers in the instant replay.
There will be no pictures of pigs shooting down
brothers in the instant replay.
There will be no pictures of Whitney Young being
run out of Harlem on a rail with a brand new process.
There will be no slow motion or still life of Roy
Wilkens strolling through Watts in a Red, Black and
Green liberation jumpsuit that he had been saving
For just the proper occasion.
Green Acres, The Beverly Hillbillies, and Hooterville
Junction will no longer be so damned relevant, and
women will not care if Dick finally gets down with
Jane on Search for Tomorrow because Black people
will be in the street looking for a brighter day.
The revolution will not be televised.
There will be no highlights on the eleven o'clock
news and no pictures of hairy armed women
liberationists and Jackie Onassis blowing her nose.
The theme song will not be written by Jim Webb,
Francis Scott Key, nor sung by Glen Campbell, Tom
Jones, Johnny Cash, Englebert Humperdink, or the Rare Earth.
The revolution will not be televised.
The revolution will not be right back after a message
bbout a white tornado, white lightning, or white people.
You will not have to worry about a dove in your
bedroom, a tiger in your tank, or the giant in your toilet bowl.
The revolution will not go better with Coke.
The revolution will not fight the germs that may cause bad breath.
The revolution will put you in the driver's seat.
The revolution will not be televised, will not be televised,
will not be televised, will not be televised.
The revolution will be no re-run brothers;
The revolution will be live.

A Question of Numbers - Lies about the Pahlavi's by the Islamic Republic of Idiots

Web: IranianVoice.org August 08, 2003 Rouzegar-Now Cyrus Kadivar

Rumours, exaggerated claims by the leaders of the Islamic revolution and a disinformation campaign against the fallen monarchy, not to mention Western media reports that the imperial regime was guilty of "mass murders", has finally been challenged by a former researcher at the Martyrs Foundation (Bonyad Shahid). The findings by Emad al-Din Baghi, now a respected historian, has caused a stir in the Islamic republic for it boldly questions the true number of casualties suffered by the anti-Shah movement between 1963 and 1979. In the aftermath of the fall of the Pahlavi dynasty in 1979, Ayatollah Khomeini, the leader of the Islamic revolution, ordered the creation of the Martyrs Foundation with the sole purpose of identifying the names of the so-called "martyrs" and provide financial support for their families as well as those who had sustained injuries in the fierce street battles with royalist troops. The necessary funds were immediately raised from the assets seized from the high officials in the Shah's regime, many of whom had been executed after summary trials. For many years the Martyrs Foundation collected the names of the victims of the anti-Shah revolution classifying them by age, sex, education, profession and address. The files were kept secret until 1996/7 when a decision was made to make public the figures on the anniversary of the revolution. At about this time, Emad al-Dib Baghi, was hired as a researcher and editor of the bonyad's magazine "Yad Yaran" (Remembering our Comrades) to make sense of the data. By the time his work had finished he was told that the names were not to be made public. The reason given was that to pursue the matter would run contrary to the statements made by the late Ayatollah Khomeini and his successors who claimed that "60,000 men, women and children were martyred by the Shah's regime." Emad al-Din Baghi who left the Martyrs Foundation to write two books on the subject claims that the authorities felt that releasing the true statistics would simply confuse the public. So, officials continued to stick to the exaggerated numbers. During a debate in the Majlis at the height of the US hostage crisis, an Islamic deputy claimed that giving in to America would be an insult to the memory of "70,000 martyrs and 100,000 wounded who fought to destroy the rotten monarchy." In fact, by continuing the myth that so many people had been killed, the regime was able to buy a certain legitimacy for its "noble revolution" and excesses. "Sooner or later the truth was bound to come out," Baghi argued. In his opinion history should be based on objective findings and not baseless rumours which was the root of the anti-Shah hysteria and street demonstrations in 1978 and 1979. The true numbers are fascinating because contrary to the official view they are quite low and highly disproportionate to the hundreds of thousands murdered in the last 24 years in the Islamic republic. The statistical breakdown of victims covering the period from 1963 to 1979 adds up to a figure of 3,164. Of this figure 2,781 were killed in nation wide disturbances in 1978/79 following clashes between demonstrators and the Shah's army and security forces. Baghi has no reason to doubt these figures and believes that it is probably the most comprehensive number available with the possible exception of a few names that were not traced. During the years separating the arrest of Khomeini on 5th June 1963 for instigating the riots against the Shah's White Revolution and his return from exile on 1st February 1979, most of the 3,164 victims were in Tehran, Rey and Shemiran and 731 were killed in riots in the provinces which constitutes 14% of the country. Most of the casualties were in central Tehran and the poorer southern areas. Of this number 32 "martyrs" belong to the 1963 riots who were killed in 19 different parts of the Iranian capital. All were male and from southern Tehran. Despite this revelation all officially sanctioned books in Iran dealing with the history of the Islamic revolution write of "15,000 dead and wounded". Such wild figures have found its way in Western accounts. Another myth is the number of those killed on Friday, 8th September 1978 in the infamous Jaleh Square massacre. On that day the Iranian government imposed martial law in Tehran after troops had fired at several thousand anti-government demonstrators in the capital. The opposition and Western journalists claimed that the massacre left between 95 and 3,000 dead, depending on widely varying estimates. Historians agree that the bloody incident was to be a crucial turning point in the revolution. Baghi refutes those numbers as "grossly inflated." The figures published by Baghi speaks of 64 killed among them two females – one woman and a young girl. On the same day in other parts of the capital a total of 24 people died in clashes with martial law forces among them one female. Therefore, according to Baghi, the number of people "martyred" on Black Friday is 88 of which 64 were gunned down in Jaleh Square. These statistics are closer to the figures announced by Dr Ameli Tehrani (executed by the revolutionaries) who served in Prime Minister Sharif Emami's government. The Shah's officials repeatedly spoke of 86 people dead and 205 wounded in clashes. But at the time nobody in Iran was prepared to believe the government version, says Baghi, himself an ardent revolutionary in those troubled days. Instead rumours turned into facts and made headlines further weakening the Shah's crumbling regime. Opposition leaders quoted figures as high as "tens of thousands" and agitators spread stories that soldiers had fired on the people from helicopters piloted by Israelis. Michel Focault, a leading French journalist, who covered the Jaleh Square wrote of "2,000 to 3,000 victims" and later increased the figures to "4,000 people killed" adding that the demonstrators had no fear of death. The number of non-Muslims who died for the revolution was deemed by the Martyrs Foundation as "too insignificant" to be included in the list. Many of them were die-hard Marxist guerrillas who had fought running battles with the Shah's secret police known as Savak. In the 1970s the Shah's regime faced many threats from so-called Islamic-Marxist terrorists who carried out assassinations of top officials, kidnappings, bank thefts and bomb attacks on cinemas. Savak was given special powers to deal with this "terrorist" threat and appeared successfully ruthless in its "dirty war." Savak's crude brutality received a lot of criticism in the West. Amnesty International reported cases of illegal detention and torture. But how many were killed? Baghi is methodical in the way he states numbers. Firstly, he claims that the total number of guerrillas killed between the 1971 Siahkal incident during which armed Marxists attacked a police station in a Caspian village and the February 1979 insurrection is 341. The figure 341 is made up of 177 persons killed in shoot-outs with the Shah's security forces; 91 were executed for "anti-state activities"; 42 died under torture; 15 were arrested and "disappeared", 7 committed suicide rather than be captured, and 9 were shot while escaping. From among the guerrilla groups who died fighting the imperial regime the Marxist Fedayeen Khalq organisation suffered the highest losses. From the total figure of 341 killed, 172 were Fedayeens (50%); 73 Mujaheddin Khalq (21%); 38 fringe communists (11%); 30 Mujaheddin marxists before changing their ideology to Islamic (9%) and 28 Islamists (8%). For completion sake, Baghi has added 5 other names to his long list. Four of them (Sadeq Amani, Reza Safar Herandi, Mohammad Bokharaie and Morteza Niknejad) were executed by firing squad after a military tribunal found them guilty of assassinating Prime Minister Mansour in 1965. The fifth name belonged to Reza Shams Abadi, a member of the Imperial Guard, who opened fire on the Shah as he came out of his limousine at the Marble Palace. The assassin was shot down by the king's bodyguards. By adding these five names to the 341 we get the figure of 346 non-demonstrators killed between 1963 and 1979. In addition to the 32 demonstrators killed in the June 1963 pro-Khomeini riots two other persons were shot dead in the following weeks in an undisclosed part of Tehran. On 2nd November 1963 a certain Mohammad Ismail Rezaie was murdered in jail and on the same day Haj Mohammad Reza Teyb was shot by firing squad at the Heshmatiyeh army barracks. The mysterious death of the famous wrestler Gholam Reza Takhti in 1967 was attributed to Savak but Baghi has established that Takhti committed suicide. Unfortunately, Baghi makes no mention of the Islamic philosopher Ali Shariati and the Imam's eldest son, Mustapha Khomeini. Both died of heart attacks in London and Najaf respectively. At the time of their deaths there were many rumours that they had been eliminated by Savak agents but subsequent evidence proves the opposite. Nevertheless, the negative effect on public opinion was tremendous and played a major role in eroding support for the Shah's regime. In any case, by adding Takhti's name the total of those killed for underground action against the Shah's regime comes to 383 which added to the 2,781 "martyrs" would mean that 3,164 Iranians lost their lives in the revolution against the monarchy and not 60,000 as the Imam had stated. In time, other historians may take up the task of finding the truth about the countless people executed or eliminated during the brutal 24 years rule of the mullahs. But that will only be possible in a free Iran and the findings may prove to be a greater shock.
Rouzegar-Now August issue "
http://www.a-listonline.com/iran/html/article1056.html

Peaceful Revolution lesson 101

نکته17 از پنجاه نکته اساسی مبارزه مسالمت آميز
نکته16 از پنجاه نکته اساسی مبارزه مسالمت آميز
نکته15 از پنجاه نکته اساسی مبارزه مسالمت آميز
نکته14 از پنجاه نکته اساسی مبارزه مسالمت آميز

From the high soaring birds to the little pretty chicks

از مرغ طوفان ، تا مرغکان خود شیفته
در پاسخ به مقاله ای که من در نقد پیام ابوالحسن بنی صدر در رابطه با سالگرد انقلا ب57 نوشته بودم ، مقاله ای ازآقای دلخواسته در رسانه های اینترنتی منتشر شد که مرا واداشت ، بدون اینکه قصد به درازا کشاندن موضوع بنی صدر و ایجاد پلاتفورمی برای مطرح کردن ایشان را داشته باشم ، پاسخی در دست تهیه بگیرم.
آقای دلخواسته در آغاز مقاله خود ، با نصیحت در باره ی اینکه ما باید با نگرشی سیستمی و با چشم اغماض به گذشته و اعمال کسانی همچون آقای بنی صدر بنگریم ، تلاش در این دارند تا اذهان را آماده ی مطالبی کنند که در پی این موعظه می آید.
از اینکه ایشان اعتقاد به رشد و نفوذ اندیشه های بنی صدر در قلمرو گفتمان های دینی و ملی دارد شگفت زده شدم ، چرا که نشانی از آن در میان نیروهای ملی یافت نمی شود. ولی شاید ایشان و آقای بنی صدر از چیزهایی خبر دارند که ما از آنها بی خبر مانده ایم. بنی صدرخودش مینویسد که جبهه ای ها را در بحبوحه ی انقلاب «یک به یک خنثی کرده است». حال شما از کدام "ملی ها" سخن میگویید معمایی حل نشده باقی می ماند. ایشان دست کم در شش ماه اول دوران انقلاب یک بار هم نامی از مصدق و جبهه ملی بر زبان نیاورد تا مهر خمینی را به کین تبدیل نکند.
آقای دلخواسته در نوشته شان از حضور مقاله نویسان مزدور در سایت های ولایی و سایت های پهلوی خواه نوشته اند و برای بنده هم قفسه ای به نام "بختیار طلب" آفریده اند. از آنجایی که طرح مداوم تئوری" توطئه" از جانب آقای بنی صدر وحواریون ایشان معرف حضور بسیاری از خوانندگان آگاه می باشد ، نیازی به پرداختن بیشتر به آن نمیبینم. برای همچون منی که گرایش ملی و اندیشه ای سکولار دارد ، دکترمحمد مصدق و دکترشاپور بختیار دو ستاره ی تابناک تاریخ معاصر ایران هستند . دو ستاره ای که همچون هر سیاستمدار دیگری خالی از اشتباه نبودند.
مصدق و بختیار از نادر سیاست مدارانی بودند که دقیقا میدانستد چه می خواهند و چه چیزی را نمی خواهند.
ایشان بر این باورند که ارزش های امروز را در دل دیروز بردن و از دیروزیان انتظار نگاه امروزین داشتن بد داوری است. این اظهار ازجناح های به خصوصی به کرات شنیده میشود.این وجه مشترک کسانی است که با توسل به چنین راه گریزهای سفسطه آمیزی در پی آنند تا آبروی رفته را باز یابند و جبران مافات کنند. مگر 30 سال پیش ما چه ارزش هایی داشتیم که امروز دیگر ارزش نیستند ؟ مگر صداقت ، پایمردی ، شهامت و اصول گرایی که ما در برخی از کسانی که 30 سال پیش در صحنه بودند و پایمردانه ایستادند تا ایران ویران نشود سراغ داشتیم ، امروز هم ارزش نیستند؟ مگر حقوق بشر و حقوق زن [1] آن زمان مطرح نبود؟ یه یاد داشته باشیم که ما در باره ی 1400 سال پیش صحبت نمی کنیم ، بلکه صحبت در باره ی 30 سال پیش است! آن زمان هم صحبت استقلال و آزادی در میان بود و نه اقتصاد توحیدی و حکومت عدل علی!
آقای دلخواسته معتقد است که گناه بر کسی که کردار نیک را ترک کرده ، وارد نیست ( برگردان زبانی که ایشان به کار گرفته است).
گذشته از اینکه اینگونه نگاه که بر گرفته از جهانبینی حوزوی و اسلامی است ، و برای من که شیفته ی فرهنگ ایران هستم که یکی از اصول بنیادینش آن است که - جهان را نباید سپردن به بد – جذابیتی ندارد، باید به آگاهیشان برسانم که این ادعا شاید در مورد شخصی با مسئولیت و وظایفی که دایره ی اثرش از دو یا سه نفر تجاوز نمی کند صادق باشد ، ولی برای کسی که خسته نمی شود تا خود را به عنوان اولین رئیس جمهور منتخب ایران معرفی کند صادق نیست. رئیس جمهور کشوری همچون ایران ، آن هم در آن شرایط سرنوشت ساز و با داشتن حکم فرماندهی کل قوا ، نمی تواند پس از 30 سال ادعا کند که نمی دانستم و نمی توانستم!
یکی از مسائل مهم که بنی صدریان قصد کتمان و لوث کردن آن را دارند ، مسئله تشعشع موی سر زنان است که به نام و ابتکار بنی صدر وارد تاریخ شده است. آقای دلخواسته دیگر بار این را هم اتهامی از جانب یکی دیگر از بد خواهان بنی صدر دانسته و خواهان دادن ابسولوسیون به بنی صدر شده است.
در اینجا یک یادآوری خیر خواهانه خطاب به آقای بنی صدر درباره ی افاضاتشان در باره ی تشعشع شهوت آمیز موی زنان میکنم. خاطرشان هست که حدود دو ماه پیش از وقوع آشوب انقلاب ، ایشان در حضور جمعی از ایرانیان در شهر کلن آلمان[2] تحت عنوان "ایران در لبه پرتگاه" همین مسئله اشعه موی زن را عنوان کردند. در تایید این مورد دست کم 50 شاهد زنده وجود دارد.آنانی که در آلمان بنی صدر را "سید" خطاب میکنند مفاد سخنرانی مشعشعانه ی ایشان را میتوانند شهادت بدهند. بنی صدر در این سخنرانی با خونسردی تمام مسئله اشعه موی زن و تاثیری را که آن بر حالات مردان می گذارد را بیان می کند. اندیشه کردن که چه گویم به از پشیمانی که چرا گفتم.
ایشان در این سخنرانی نکته سنجی و ژرف نگری خود را با این گفته که پپسی کولا فسفر مغز را میشوید و مغز را از کار میاندازد به اوج خود میرساند! وی در پاسخ به این پرسش که این کشف جانانه را چه کسی کرده که ایشان به ترویج آن میپردازد میگوید:« دوستی، مقاله ای از پروفسوری را در یک مجله علمی خوانده و به آگاهی ایشان هم رسانده»!
آیا ایشان با پوپولیسمی که آن هنگام از خود نشان داد ، کمی فضا برای تمایز خود با خلفش احمدی نژاد باقی گذاشت ؟
آیا اینگونه گفتار ها جز در راستای نزدیک شدن به قطب قدرت آن زمان که خمینی بود و خود ید طولایی در عوام فریبی داشت میتوانست باشد ؟ اگر بگویند که نخیر ایشان به آن چیزهایی که آنزمان اینجا و آنجا میپراکند اعتقاد راسخ داشتند که کارنامه ی ایشان را از آنچه هست خراب تر میکند.
حال گیریم که کسانی که این گفته ی ایشان را نقل میکنند همه سر به سر معاند و مخالف و مفسد فی الارض هستند. با افاضات ایشان در مسجد امیر المومنین در سال 58[3] چه میکنید که در مورد فلسفه ی کتک زدن زنها می گوید:
«به روانپزشکی مراجعه کنید فلسفه اش را به شما خواهند گفت. بعضی زنان در رابطه با هم خوابگی خشونت پذیرند.من در رابطه با این مسائل نیستم از قول آنها می گویم.
چون در طی قرون زن در موقعیت مادونی بوده و همیشه در حالت تحقیر و توسری خور بوده ، یک حالت بیم و ترس در او هست و این حالت در بعضی زنها شدید است و اینها متمایل به یک حمایتی می شوند و این حمایت به صورت خشونت طلبی در می آید و خشونت می طلبد.این آیه در مورد نشوز است و نشوز به معنی نافرمانی است.اما نه بطور مطلق ، منظور از نشوز، همانطور که امام خمینی تفسیر کرده ، نافرمانی جنسی است. نافرمانی در رختخواب، آن هم ممکن است در تمام مدت زندگی یک دفعه اتفاق بیفتد که یک خشونت جزیی لازم دارد، اگر کفایت نکرد یک خشونتی می خواهد و موردش را روانپزشک یا حاکم شرع خواهد کرد یا دکتر باید تشخیص بدهد.» شگفتا! ایشان در نوشته ی خود، بنده را نصیحت به رعایت اخلاق سیاسی و ترغیب به خواندن سایت و کتابهای بنی صدر میکنند. من نظر خود را در باره ی تخیلات و نوشتار بنی صدر در مقاله ی پیشین خود نوشتم . من هیچ گونه
نکته ی تازه و یا نشانی از دریافتی جدید و راهکاری مناسب زمان در آثار ایشان نمی یابم.
در پایان دفاعیات از آقای بنی صدر، آقای دلخواسته می پردازند به شاپور بختیار، که آقای بنی صدر توهم همسنگ بودن با ایشان را در سر می پروراند. در بررسی علت اینکه پذیرفتن نخست وزیری دکتر شاپور بختیار در آن شرایط از دید شخصی ایشان درست نبود از جمله این نکته را ذکر می کند که:
«عامه مردم بنا به طبع شیعی همه حکومت ها راغصبی و در زمره ظلمه می شمردند.»
اگر من نمی دانستم که نگارنده ی این سطور چه کسی است ، بدون لحظه ای تردید گمان میکردم این سطور شاهکاری از شاهکار های آیت الله جنتی یا ملا حسنی است. این نگرش متعلق به حوزه ، آن هم مرتجع ترین بخش های آن است. ایشان بر مبنای کدام تحقیق و کدام آمار آن را به عموم مردم ایران تعمیم می دهد؟ چند نفراز ایرانیانی که در تظاهرات آن سال ها شرکت میکردند و بعضا جانشان را در این راه از کف دادند بر پایه ی این باور عمل کردند که حکومت غصبی است ؟ از آن گذشته این چه اصلی است که شخصی چون شاپور بختیار با آن سابقه ی مبارزاتی و آزادی خواهی و با پیشینه ی هفتاد سال مبارزه ی مشروطه و روشن گری در پشت خود حتا یک لحظه بخواهد به آن تن در دهد؟
از آن گذشته برخی از علمای شیعه بر این باورند که تا ظهور امام دوازدهم شان، تمام حکومت ها غصبی هستند ، اما عده ای دیگر از جمله خود آقای خمینی بر این باور نبود و نخستین حکومت اسلامی ایران را بنا نهاد.
در تحلیل ایشان جای عامل شهوت قدرت در میان پیرامونیان خمینی به گونه ای چشمگیر خالی است. انگیزه ی بسیاری از کنش های افرادی چون بنی صدر که ما اکنون به ارزیابی آنان نشسته ایم رسیدن به قدرت بود. در بسیاری از مواقع حتا به هر قیمتی. شخصی مانند بنی صدر میدانست که در چارچوب یک حکومت پادشاهی که اپوزیسیون ملی آن را وادار به رعایت اصول مشروطه کرده جایی برای خودنمایی او نیست . طبیعی است که او بخت خود را برای رسیدن به قدرت نزد خمینی که با فریب توده ها و تحریک احساسات مذهبی آنان و پشتیبانی دلگرم کننده از خارج میرفت تا در صحنه یکه تاز میدان شود می آزماید. در آن برهه از زمان، امکان آنکه نیروهای با سابفه و خوش نام ملی با قبولاندن رعایت اصول مشروطه که حاصل 70 سال مبارزه ی خسته گی ناپذیر مردم بود و اصرار بر پذیرفتن این اصول از جانب شخص شاه ، راه را برای گذار مسالمت آمیز و کم هزینه بسوی حکومتی مردمی هموار کنند وجود داشت. این توان و مقبولیت را اما خرده پاهایی مانند قطب زاده و یزدی و بنی صدر نداشتند.
آقای دلخواسته پس از دادن پند و اندرز در باره ی لزوم خارج شدن از فضای تاریخ پژوهی فرضی ، خود بی درنگ و پیش از خشک نشدن جوهر نوشته شان، به ترسیم تخیلی عجیب و دور از ذهن می پردازد و فرضیه ای در مورد علت ایجاد سپاه و کمیته و حتا برپایی استبداد ولایی و ارتباط واهی آن با نپذیرفتن نخست وزیری از جانب بختیار ارایه میدهد که جای بسیار تعجب دارد. ایشان مینویسد اگر بختیار پیشنهاد نخست وزیر شدن برای حکومت خمینی را می پذیرفت چنین میشد و چنان میشد. نخست آنکه عنوان نمی کنند که شرط خمینی برای دادن حکم نخست وزیری بختیار استعفای او بود[4].در اینکه سوگند شرعی آقای خمینی چقدر ارزش دارد تاریخ به اندازه ی کافی گواه دارد.
بختیار برای ملاقات با خمینی شرط داشت و آن هم این بود که نخست هیچ تعهدی نسپارد و دوم اینکه از پست خود استعفا نخواهد داد و خمینی نه به عنوان رهبر ملت ایران ، بلکه به عنوان روح الله خمینی با او بر سر میز بنشیند. در تدارک این نشست هم بازرگان ، بهشتی و مطهری دست داشتند ، نه آنطور که ایشان مینویسند بنی صدر.
بختیار می نویسد ، میدانست که امکان توافق با خمینی نبود چرا که او از ملت و ایران صحبت میکرد ، خمینی اما از امت و اسلام. دکتر بختیار در مصاحبه با رادیو ایران میگوید دلیلش برای دیدار با خمینی این بود که حساب 50 سال دیگر را می کرد تا متهم به خود خواهی نشود. می خواست ببیند این سید چه میگوید.اگر بختیار نخست وزیری خمینی را می پذیرفت ،پیرو آن باید زعامت و رهبری او و ایدئولوژی متحجرش را نیز می پذیرفت. در صورت ناسازگاری با "آقا" هم به زودی همان بلا بر سرش می آمد که سر بنی صدر آمد. بختیار برای خمینی بر خلاف بنی صدر مشروعیت قائل نبود.
بنی صدر اما بر خلاف ادعای آقای دلخواسته ، همه جا با افتخار و طمطراق از شیرین کاریش داد سخن میدهد و عنوان میکند ، او بود که جلوی دیدار بختیار با خمینی را گرفت. در مصاحبه با یک روزنامه ی فرانسوی بنی صدر اظهار میدارد:
« اگر نفس بختیار به خمینی میرسید امکان داشت که آقا خیلی از این شدتی که داشت کاسته شود و جا بزند ، ونفع ما در این نبود. انقلاب اسلامی بایستی میشد و لازم بود که ما این ملاقات را بهم بزنیم.»
در اینجا میخواهم یادآوری کنم ، که بنی صدر پس از فرارش از ایران در مصاحبه ای با روزنامه ی لیبراسیون[5] ادعا میکند که سیاوش دوران جدید است. نخوت و خودبزرگ بینی را بسیاری از کسانی که آشنایی با وی دارند ، از جمله حسین ملک ، گوشزد کرده اند. اما بیرون آمدن این مطلب از دهان کسی که خود به سرپرستی خمینی در سیاوش کشی دستی داشته است ، تراژیک شخصیت بنی صدر را دو چندان میکند.
اگر ما چیزی از بختیار آموختیم و میتوانیم بیاموزیم ، صداقت و شهامت اوست. او خود را به موج توده های هیستریک و فریب خورده نسپرد. بنی صدر اما با خودش هم صادق نیست. او در جایی با مخالفتش با خمینی در دوران دولت موقت بازرگان در سال 1358 می گوید[6]: «تمام دروغگویی و دغلکاری خمینی روزی بر من روشن شد که در قم جلسه ی شورای انقلاب داشتیم. بحثی در باره ی چادر و پوشش زنان در گرفته بود. من به خمینی یادآوری کردم که در پاریس قول داده بود که زنان آزاد خواهند بود چادر به سر کنند یا نکنند و پرسیدم حالا چرا می خواهید چادر را اجباری کنید؟ جواب داد در پاریس من به ملاحظه ی اوضاع و احوال خیلی حرف زده ام ولی تعهد نکرده ام که آن وعده ها را رعایت کنم. وقتی این حرف را زد من به او گفتم: شما دیگر یک مرد مذهبی نیستید. وقتی از شورای انقلاب بیرون آمدم بازرگان به من گفت شما شجاع تر از آن هستید که من خیال میکردم».
ایشان به احتمال زیاد نطقی را که خود یک سال پس از وقوع این رویداد کرده از خاطر برده است.
بنی صدر در نطق خود در شهریور 1359 می گوید[7]: « حالا تبلیغ میکنند که نخستین رئیس جمهوری جمهوری اسلامی ایران با بنیانگذار این جمهوری مخالف است. چه جای تعجب ، آنها که این تبلیغات را می کنند راه معاویه را میروند و من به آنها میگویم خیلی کوشیدید و خیلی زحمت کشیدید ولی بخواست خدا که توکل ما به اوست ، شکست کامل خوردید. در دل من که خود را فرزند امام میدانم جز عشق و صمیمیت به امام نیست و در فکر من هیچ نمی گذرد جز اینکه خواست او به اجرا در آید.
با وجود بوسه بر زمین خدمت خمینی زدن و اظهار عشق آتشین ، خمینی او را مورد غضب قرار داد و از جاه به چاه افکند. اینجا فرق بنیادین و چشمگیر کیفیت شخصیت شاپور بختیار با شخصی چون بنی صدر آشکار می گردد. در بزنگاهی اینگونه است که عیار افراد محک زده می شود. اعتقاد و پایداری بر اصول نزد بختیار آنچنان بود که با وجود فشار زیاد از جانب شخص شاه و دیگران زمانی را صرف گرفتن رای اعتماد از مجلس می کند تا پس از 36 سال اولین نخست وزیری باشد که نه تنها حکم شاه ، بلکه اعتماد مجلس را نیز در دست دارد. بختیار فرمان و اختیار از قانون اساسی گرفت نه از شاه. او بر اصول پایدار ماند و تن به سازش نه با شاه و نه با شیخ داد. موضوع اتهام زدن به بختیار هم موضوع تازه ای نیست.از جمله آقای دلخواسته ، که خواسته و نا خواسته ، با تکیه زیاد و ناسالم به گفته ها و نوشته های بنی صدر دامن به این اتهامات واهی میزند.
این ادعا که بختیار صدام را ترغیب به حمله به ایران کرد ، ادعای پوچ و بی ارزشی بیش نیست ، چرا که دکتر بختیار در اعلامیه خود ، چند روزی پس از حمله ی عراق به ایران این حمله را محکوم کرد[8]. بختیار به عراق سفر کرد تا صدام را از تصمیم ادامه جنگ باز بدارد. او به درستی معتقد بود جنگ مانع کار اپوزیسیون می شود. [9]
بختیار از دید سلطنت طلبان دو آتشه به دلیل ترغیب شاه به ترک ایران یک جنایتکار،از نظر مذهبی ها تشکیل دهنده ی دولت غاصب و غیر قانونی (تئوری آقای دلخواسته ) و از دید توده ایها سد راه انقلاب بود [10].دوران زمامداری کوتاه بختیاراما همراه بود با انحلال ساواک، آزادی بی بدیل رسانه ها ، آزادی، اعاده حیثیت و پرداخت غرامت به زندانیان سیاسی[11] ، در حالیکه زمان اقتدار بنی صدرتوام بود با اعدام ها ، تشکیل کمیته و سپاه ، انقلاب فرهنگی و بسته شدن دانشگاه ها ، تحمیل حجاب اجباری ، تصفیه های لجام گسیخته و نابودی زندگی وآوارگی میلیون ها ایرانی. بختیار در خاطره ها به عنوان مردی می ماند که نه دست از آنچه درست میپنداشت ( تاریخ نشان داد آنچه او در باره ی انقلاب ، حکومت اسلامی و خمینی میپنداشت ، درست بود) شست ، نه سر خم کرد و نه بوسه بر دستان پدر خوانده زد.
رضا عزیزی
11 فروردین 1387 خورشیدی – 30 مارس 2008
------------------------------------------------------------------------------------------------
[1] برای تازه کردن حافظه بعضی از هم میهنان ، توجه را به لینک زیر جلب میکنم که نشان دهنده گوشه ی کوچکی از مبارزه ی زنان آزاده ایرانی است که از روزهای آغازین انقلاب ، تحجر و اسلامزدگی را به چالش گرفتند:
http://www.iran-women-solidarity.net/falsh/Slides/slide_show.html
[2] سخنرانی بنی صدر در شهر کلن آلمان ، دو ماه پیش از پیروزی انقلاب 57 در رستورانی به نام:
Vatikänchen
در سالنی که لبریز از شنوندگان بود و دست کم 50 نفر آن را شهادت می دهند.این سخنرانی در شهرهای بوخوم و زاربروکن هم برگذار شد.
[3] سخنرانی بنی صدر در مسجد امیر المو منین در سال 58. آقای بنی صدر در جواب کسی که می پرسد با توجه به آیه 34 سوره نسا، فلسفه اینکه در صورت نافرمانی زن ، باید او را حبس کرد و در صورت تکرار جرم ، اضربوهن، یعنی کتکش بزنید ، چیست. پاسخ بنی صدر در بالا.
[4] چند گفتگو با دکتر شاپور بختیار در باره ی دوران زمامداریش – از انتشارات رادیو ایران
[5] شماره ی پنجشنبه ، 6 اوت 1981
[6]مصاحبه با لو کوتیدین دو پاری – شماره ی1 فوریه 1982
[7] نطق 17 شهریور 1359 ، در میدان شهدا – روزنامه بامداد شماره ی سه شنبه 18 شهریور
[8]سخنان مهندس حمید ذوالنور در سمینار " جبهه ملی و شاپور بختیار در گذار 22 بهمن"
برگذارکننده: جبهه ملی ایران – واحد آلمان ، در تاریخ 8 سپتامبر 2007 ، کلن - آلمان
[9]اعلامیه دکتر شاپور بختیار--پاریس 21مهرماه 1359--برگرفته ازکتاب مرغ توفان، صفحه 164
متن اعلامیه: در شرایط ناگوار و خطیری که ملت قهرمان ایران در حال مبارزه علیه حکومت سیاه و استبدادی خمینی است، تحریکات مستمر و مغرضانه رژیم روحانی نمایان در تحمیل حکومت خود از یک سو و دخالت در امور سایر کشورها از سوی دیگر به دولت عراق امکان داده است تا با استفاده از آشفتگی حاکم بر کشور به خاک میهن عزیز ما حمله ور گردد و مصیبت تازه ای برای مردم ستم دیده ایران ببار آورد. با درود فراوان به ارتش دلیر ایران که علیرغم همه نامردمیها و بی عدالتی های رژیم غاصب خمینی در برابر تجاوز بیگانه مردانه قد بر افراشته و جان بر کف از خاک وطن دفاع می کنند و همچنین با درود به مردم شجاع و از جان گذشته ایکه همدوش ارتش خود، در این جنگ میهنی شرکت نموده اند، آمادگی خود را، همانطور که قبلا هم اعلام داشته ام، جهت بکار بردن کلیه امکاناتی که در اختیار دارم به منظور دفاع از تمامیت ارضی و استقلال میهنم اعلام میدارد. دکتر شاپور بختیار - پاریس 21 مهرماه 1359
http://www.namir.info/home/pdf/akba8/morgh_tofan.html [10]
[11]رئوس برنامه های فوری دولت بختیار – در آینه 37 روز – حمید صدر