B a h r a m e r a d

GET THIS . IT'S GOOD FOR YOU !
Watch Streaming Video at Veoh.com . You can download VeohTV immediately at the VeohTV BETA download page. It's easy to download and start using.

منوچهرجمالی

جشن سده
( سه + داه = سه زنخدا )
جشن ِ هفت هفته
جشن همکاری سه زنخدای ِ
قداست جان باهم :
سیمرغ + آناهیت + آرمیتی

امروزه ، « جشن » ، تعطیلات برای استراحت از « کار و عمل » است . هر کسی ، کار خودش را در این روز تعطیل میکند . این اندیشه ، ریشه در ادیان سامی ( یهویت + مسیحیت + اسلام ) دارد . کار و عمل ، نشان مطرودیت از بهشت ( جشن و سعادت ) است . کار و عمل ، نشان رنج بردن در تبعید و غربت است . چنانکه در تورات ، در سفر پیدایش میآید که : « آسمانها و زمین و همه لشگر آنها تمام شد و در روز هفتم ، خدا از همه کارخود که ساخته بود ، فارغ شد و در روز هفتم از همه کار خود که ساخته بود آرامی گرفت زیرا که در آن آرام گرفت از همه کار خود که خدا آفرید و ساخت .... » . ۶ روز ، روز کار است و یک روز در پایان این کار ، روز فراغت از کار و تعطیل . در این تقسیم ، اندیشه بریدگی و پارگی « جشن » از « کار و عمل » هست . البته این روز هفتم نیز در واقعیت ، گوهر جشنی ندارد . بلکه روز دست کشیدن از عمل ، یا تعطیل عمل است . از سوئی ، کار و عمل ، جزِو گوهر « تبعید از بهشت » است . آدم ، هنگامی که از باغ عدن ، رانده و تبعید و مبغوض یهوه شد ، و از بهشت ، هبوط کرد ، آنگاه است که باید کار و عمل بکند . کار ، مربوط به « زمین ملعون » یا « دنیای خاکی و پست » هست ، و همیشه نشان مطرودیت از یهوه ، و تبعید از بهشت یعتی از « جشنگاه و سعادت » است . چنانچه یهوه به آدم میگوید چون « از آن درخت – درخت معروفت – خوردی که امر فرموده گفتم از آن نخوری ، پس بسبب تو زمین ملعون شده تمام ایام عمرت از آن با رنج خواهی خورد و بعرق پیشانیت نام خواهی خورد تا حینیکه بخاک راجع گردی که از آن گرفته شدی زیرا که تو خاک هستی و بخاک خواهی برگشت » .هم مفهوم « معرفت » ، و هم مفهوم « زمین و خاک » ، و هم مفهوم « زیستن در گیتی » ، هم مفهوم « کار و عمل » و هم مفهوم « جشن » در فرهنگ ایران ، بکلی با این مفاهیم فرق دارد . جشن در فرهنگ ایران ، آغاز زمان و آغاز سال و آغاز ماه و آغاز هفته است نه در پایان . هفته را در ایران ، « شفوده » و « بهینه » مینامیده اند . شفوده ، مرکب از « شب + اوده » است ، و شب ( شه ف ) گذشته از اینکه نام سیمرغست ، بنا بر هزوارش ، دارای معنای « هفت » است . « اوده » به معنای « مادر » است . پس سفوده به معنای « مادر هفت ، یا اصل هفت » است . جشن ، سرچشمه کار و عمل و آفرینند گیست . جشن در فرهنگ ایران ، از کار و عمل و آفرینندگی ، بریده نیست ، بلکه آفرینندگی که کار و عمل باشد ، گوهر جشن را تشکیل میدهد . برای خدای ایرانی ، آفریدن ، جشن است . از این رو نام روز یکم ، که نام برترین خدای ایرانست ( خرّم و فرّخ و ریم ، سه نام گوناگون ِ روز یکم بوده اند که سپس اهورامزدا شده است ) ، جشن ساز است ( برهان قاطع ) . به عبارت دیگر ، کارخدا ، آفریدن جشن است . خدا هر چه میآفریند ، جشن است . خدا ، به غایتِ فراهم آوردن جشن همگانی ، میسازد و میاندیشد و میگوید و مینوازد و میسراید . از این رو ، نی مینوازد . خود همبن واژه « جشن » ، که یسنا ( یز + نا ) باشد ، به معنای نواختن نی است . پسوند « جشن ساز » که ساز باشد به معنای ِ ابزار موسیقی مانند چنگ و عود و بربط و طنبور و قیچک و قانون و امژال آنست ( برهان قاطع ) . نه تنها روز یکم ، که روز خرّم است ، نامش « جشن ساز » است ، بلکه لحنی را که باربد برای روز دوم ، روز بهمن ، ساخته است ، « ساز نوروز » نامیده است . نام دیگر این لحن ، آئین جمشید است . بسخنی دیگر ، بهمن که خدای اندیشیدن و هماندیشی است ، ویکی دیگر از نامهایش « بزمونه = اصل بزم » هست ، این خدا ، با این ویژگیها ، دین جمشید ، دین نخستین انسان است ، که بُن همه انسانهاست . پس بهمن ، دین هر انسانیست . این دو خدای روزیکم و روز دوم ، خدایانی هستند که بُن هر انسانی هستند . از این رو ، کار و عمل هر انسانی ، جشن سازیست . انسان ، در عملها و

کردارهایش ، جشن آفرین است .

Please read the rest here : http://www.farhang-asil-iran.com/